Try me - James Brown



 Try me Try me
Darlin tell me
I need you
Try me Try me
And your love will always be true
Oh I need you (I need you)
Hold me Hold me
I want you right here by my side
Hold me Hold me
And your love we won't hide
Oh I need you (I need you)
Oh i need you (I need you)
Oh oh walk with me (walk with me)
Talk with me (talk with me)
I want you to stop my heart from crying
Walk with me (walk with me)
Talk with me (talk with me)
And your love stops my heart from dying
Oh I need you (I need you hoo hoo)









Ο Τζέιμς Μπράουν, γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1933 στο Μπάρνγουελ της Καλιφόρνια και μεγάλωσε στη γειτονική Αγκούστα της Τζόρτζια. 
Κατά την παιδική του ηλικία και μεσούσης της οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου, βοηθούσε την οικογένεια του να αντεπεξέλθει μαζεύοντας βαμβάκι και γυαλίζοντας παπούτσια. Σε ηλικία 16 ετών καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία και παρέμεινε για τρία χρόνια σε κέντρο αναμόρφωσης ανηλίκων στην Τόκοα των ΗΠΑ. Αφέθηκε ελεύθερος με την παρέμβαση της οικογένειας του και τον μετέπειτα συνεργάτη του Μπόμπι Μπέρντ. Μετά την αποφυλάκιση του, έκανε διάφορες δουλειές και ασχολήθηκε για μικρό διάστημα με το μποξ και το μπέιζμπολ χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Ένα τραυματισμός στο γόνατο σήμανε το οριστικό τέλος της ενασχόλησης του με τα σπορ και στράφηκε στη μουσική.








Από το αναμορφωτήριο στη δισκογραφία


Το 1955 μπήκε στο συγκρότημα του Μπόμπι Μπέρντ τους «The Avons» που μετονομάστηκε σε «The Famous Flames». Η πρώτη τους επιτυχία ήταν το σινγκλ «Please, Please, Please» (1956) έφτασε στο #5 των R&B τσαρτς. 






Ωστόσο, οι επόμενες κυκλοφορίες πέρασαν μάλλον απαρατήρητες. Μετά από 9 ανεπιτυχείς κυκλοφορίες, ο Μπράουν απέσπασε σταδιακά τον έλεγχο του συγκροτήματος από τον Μπερντ συμμετέχοντας όλο και πιο ενεργά στη διαμόρφωση του μουσικού τους στιλ, στα φωνητικά και στη συγγραφή των στίχων και της μουσικής. Το συγκρότημα άρχισε να αναφέρεται σαν σόλο σχήμα του Τζέιμς Μπράουν και οι «The Famous Flames» σαν «backup». 
Όλες οι συνθέσεις του Μπράουν ήταν χαρακτηριστικά γκόσπελ και R&B με επιρροές από μουσικούς όπως ο Λιτλ Ρίτσαρντ και ο Ρέι Τσάρλς. Είχαν μια ιδιαίτερη ρυθμική προσέγγιση και ένα επιθετικό στιλ στα φωνητικά κάτι που αργότερα θα γινόταν γνωστό ως «Funk». The James Brown sound 

Ο Λιτλ Ρίτσαρντ συνέχιζε να έχει επιρροή στη μουσική και στην καριέρα του Μπράουν ακόμη και όταν τα παράτησε για να γίνει ιεροκήρυκας. Ο Μπραουν συνέχισε να εμφανίζεται ζωντανά με το συγκρότημα του Ρίτσαρντ, καλύπτοντας τις ημερομηνίες που άφησε κενές και μέλη της μπάντας του έγιναν οι «Fabulous Flames». Ένα χρόνο αργότερα το συγκρότημα κυκλοφόρησε το σινγκλ «Try Me,» που έγινε η πρώτη #1 επιτυχία του Μπράουν. Η ενορχήστρωση και υλοποίηση των συνθέσεων, άρχισε να ενσωματώνει στοιχεία αυτοσχεδιασμού, έντονους και ιδιαίτερους ρυθμούς. 






Στην επιτυχία του 1961 «Night Train» μπορεί να δει κάποιος για πρώτη φορά τον περίφημο πλέον «The James Brown sound». Η κατάκτηση της κορυφής Αν και τα πρώτα του σινγκλ ήταν επιτυχίες μόνο στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, η επιτυχία σε εθνικό επίπεδο ήρθε το 1962 όταν κυκλοφόρησε η ηχογράφηση της ζωντανής του εμφάνισης στο «Apollo Theater». Η εμφάνιση χρηματοδοτήθηκε από τον ίδιο τον Μπράουν και το άλμπουμ «Live at the Apollo» κυκλοφόρησε χωρίς τη συγκατάθεση της εταιρείας του «King Records». Την επιτυχία αυτή ακολούθησε η κυκλοφορία διάφορων σινγκλ και ο Μπράουν, παραβιάζοντας για ακόμη μια φορά τους όρους του συμβολαίου του, κυκλοφόρησε το «Out of Sight» για τη «Smash Records». Η επακόλουθη δικαστική διαμάχη είχε ως αποτέλεσμα την απαγόρευση της κυκλοφορίας των φωνητικών του για πάνω από έναν χρόνο. Τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν η πιο εμπορικά επιτυχημένη περίοδος στην καριέρα του. Δυο από τα «σήμα κατατεθέν» τραγούδια του, το «Papa’s Got a Brand New Bag» and «I Got You (I Feel Good), βρέθηκαν στα 10 καλύτερα της ποπ σκηνής και στο #1 των R&B τσαρτς.







Ο Μπράουν συνέχισε να αναπτύσσει το ιδιαίτερο μουσικό του ιδίωμα και το 1967 κυκλοφόρησε το «Cold Sweat» που χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς ως η πρώτη πραγματικά funk ηχογράφηση. Στα τέλη της δεκαετίας του 60 και με την προσθήκη μουσικών από το χώρο της τζαζ, όπως ο τρομπετίστας Λιούις Χάμλιν, ο σαξοφωνίστας Άλφρεντ «Pee Wee» Έλις και ο κιθαρίστας Τζίμι Νόλεν άρχισε να αναμειγνύει το R&B με την τζαζ. Ηχογραφώντας τα «I Got the Feelin'», «Licking Stick-Licking Stick» και «Funky Drummer» η μουσική του έλαβε μια ακραία ρυθμική διάσταση που μόνο σε ίχνη επέτρεπε στοιχεία μελωδίας. Τα φωνητικά του, κάτι σαν τραγούδι, κάτι σαν ομιλία είναι τα πρώτα βήματα στη δημιουργία και εξέλιξη της χιπ – χοπ μουσικής. Τα πνευστά, οι κιθάρες, τα μπάσα και τα κρουστά ανακατεύτηκαν όλα μαζί σε τζαζ επαναλήψεις με την παρεμβολή τουλάχιστον μιας διακοπής. Ολοένα και περισσότερο, οι στίχοι του άρχισαν να περιέχουν κοινωνικά και πολιτικά σχόλια κυρίως σε ότι αφορούσε τη θέση των αφροαμερικανών στην κοινωνία. Η επίτομη της κριτικής είναι τραγούδια όπως «Say It Loud – I’m Black and I’m Proud», «I Don’t Want Nobody to Give Me Nothing (Open Up the Door I’ll Get It Myself)». Αυτό συνοδεύτηκε και με μια αλλαγή στο ακροατήριο του αφού πλέον οι λευκοί αμερικάνοι δεν μπορούσαν να ταυτιστούν με τους στίχους του. Στη δεκαετία του 1970 τα περισσότερα μέλη της αρχικής μπάντας είχαν αποχωρήσει. Μαζί με τον Μπόμπι Μπέρντ άρχισε να προσλαμβάνει μουσικούς που αργότερα θα γίνονταν γνωστοί ως οι μεγάλοι του funk. Μεταξύ αυτών και ο μπασίστας Μπούτσι Κόλινς, ο κιθαρίστας Φέλπς «Catfish» Κόλινς και ο τρομπετίστας και διευθυντής ορχήστρας Φρεντ Γουέσλι. 





Το νέο σχήμα πήρε το όνομα «The JB’s» από τα αρχικά του Μπράουν και κυκλοφόρησε το μνημειώδες «(Get Up I Feel Like Being a) Sex Machine». Η καταξίωση Εξαγοράζοντας ραδιοσταθμούς σε ολόκληρη την Αμερική μαζί και τον «Augusta’s WRDW», όπου μικρός γυάλιζε παπούτσια, δημιούργησε σταδιακά μια μουσική αυτοκρατορία. Το 1973 ήρθε η καθολική αναγνώριση από τη μουσική κοινότητα. Διάφοροι επιφανείς μουσικοί της τζαζ άρχισαν να συγκαταλέγουν τον Μπράουν στις κυρίαρχες επιδράσεις της μουσικής τους με προεξέχοντα τον Μάιλς Ντέιβις. Έχοντας ήδη αποκτήσει ένα κολοσσιαίο μουσικό στάτους της μουσικής, το 1974 εμφανίστηκε ζωντανά πριν το αγώνα μποξ «The Rumble in the Jungle» μεταξύ του Μοχάμετ Άλι και του Τζόρτζ Φόρμαν.






Η παρακμή

Οι κριτικοί υποστηρίζουν τα μέσα της δεκαετίας του 70 σηματοδοτούν την μουσική του παρακμή. Παρόλα αυτά οι επόμενες ηχογραφήσεις του για την Polydor, μεταξύ των οποίων και το «The Payback» , το «Papa Don’t Take No Mess», το «Stoned to the Bone», το «Funky President (People It’s Bad)» και το «Get Up Offa That Thing» συγκαταλέγονται ακόμα μεταξύ των κορυφαίων του. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας τα περισσότερα μέλη του σχήματος του άρχισαν να αποχωρούν για να δημιουργήσουν τα δικά τους συγκροτήματα. Το κίνημα της ντίσκο που ο ίδιος περίμενε, αν όχι δημιούργησε,, άρχισε σταδιακά να επισκιάζει τη δική του μουσική καριέρα. 


Στα μέσα της δεκαετίας του 80, βρέθηκε σποραδικά στο προσκήνιο με τηλεοπτικές εμφανίσεις στο «The Blues Brothers», στο «Rocky IV» και σε ένα επεισόδιο του «Miami Vice» το «Missing Hours». Συνεργάστηκε με τον ιδρυτή της χιπ – χοπ σκηνής, τον Άφρικα Μπαμπάτα, στο σινγκλ «Unity» και το συγκρότημα «Full Force» με το οποίο έκανε το «Static» που έφτασε στο #5 των R&B τσαρτς. 

Η σκοτεινή του πλευρά 

Παρά την επιστροφή του στο προσκήνιο, ο Μπράουν αντιμετώπισε διάφορες οικονομικές και δικαστικές περιπέτειες. Το 1988 συνελήφθη μετά από καταδίωξη σε αυτοκινητόδρομο της Αγκούστα και εξέτισε ποινή φυλάκισης δύο χρόνων. Αργότερα συνελήφθη και φυλακίστηκε για εκφοβισμό ανθρώπων με τη χρήση πυροβόλων όπλων, για κατάχρηση PCP, για κατοχή ναρκωτικών, άσκηση βίας κατά της συζύγου του και διάφορες άλλες παρανομίες. 

Το τέλος 

Παραμονή Χριστουγέννων 2006 εισήχθη στο νοσοκομείο «Emory Crawford Long» της Ατλάντα με συμπτώματα πνευμονίας. Εξέπνευσε μια μέρα αργότερα, στις 25 Δεκεμβρίου 2006 από ανακοπή καρδιάς


Πηγή 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου